Anahtar Unutma Meselesi

– Anahtarını evde bırakmışsın.
– Ona pek de "evde bırakmışsın" denemez. Evet, bilinçsiz bir şekilde bırakmış olabilirim ama onu bilinçli bir şekilde evde unuttum.

Anahtarını evinde unutup işine giden Mehmet'e, eşi kinayeli bir ifadeyle "anahtarını bırakmışsın" diyor. Mehmet "bırakma" ifadesinin bütün anlamlarını zihninden geçirirken, evet, “Evde bırakmış oluyorum aslında ama bunu bilinçli bir şekilde yapmadım ki.” diyor. Mehmet aslında düpedüz anahtarı unuttuu işine gittii, akşam evine döndüü anahtarını unuttuğunu kapıda hatırladı.

Mehmet'in bilinci yaralı değil Mehmet'in bilinci reflü. Mehmet, abur cuburu, çok acılı yiyecekleri, yağlı yemekleri çok tüketince bilinci reflü oluyor. Mehmet, düşüncelerine, Mehmet tükettiklerine dikkat etmezse anahtarı da unutuyor, ödemesi gereken faturaları da, marketten alması gereken yoğurdu, bitirmesi gereken ödevi, düşünmesi gereken varoluşunu da unutuyordu. Bilincin tüketmesi gerekenleri tüketmeyip sağlıksız beslenmesi bilinci, reflü eder.

Kelimelerin anlamı kişiden kişiye değişmez. Kalem her zaman kalem, mazot her zaman mazottur. Ama motor öyle değildir. Okul, okumak öyle değildir. Mecazi afazi hastalığı, kolektif illüzyon, yaygın almazlık, yaygın derin yalan kelimelerin anlamını değiştirirken kelimelerin asıl anlamlarına dönmek kolay değildir. Üniversiteyi konuşurken onun özelliklerinden biri için “Elini kolunu sallaya sallaya herkesin girip çıkabileceği bir yer değildir.” deriz. Ama bir ülkede bir dönem bu olmuşsa üniversitenin özelliklerinden sadece biri değişmez, üniversite kavramı tümden değişir. Üniversite, toplumda durduğu yer ile bilimi, ciddiyeti, kurumu, kural ve prensibi çağrıştırması gerekirken artık bu kavramlarla yan yana gelmez olur.

Bilincin reflü olması, dikkat gerektirir. Reflü olan bilinç, diğer reflü olan bilinçlerle iş yaparken, sohbet ederken dikkatli olmalıdır. Çünkü bir reflü bir reflü ile hem fiziken hem zihnen beraberken orada iki reflü yoktur. Orada bir kara delik vardır. Onlar sağlıklı bilinçleri de o deliğe çekerler.
Ahmet A. KEFENOĞLU