Ciddiyet Bir Semt Adı Bile Değil

Kameranın odağında, elektrik direğinin tepesine tırmanan adama bakan bir kadın var. “Anne ben eve gideceğim.” diyen kızına şunu söylüyor: “Dur bebeğim gitme. Bak baban orada intihar ediyor.” Olayın sebebini bir kenara bırakırsak trajikomik bir olay yaşanıyor aslında. Ölümle dalga geçen insancıklar…

Oto sanayilerdeki ölümle sonuçlanan kompresör şakaları, ağzına sinek kaçan adamın boğazına sinek ilacı sıkarak yoğun bakıma girmesi, tüfekle şaka yapmak isteyen gencin nişanlısını öldürmesi, tahtakurusuna karşı ilaçlanan evdeki 2 çocuğun zehirlenerek ölmesi… Bütün bunlar Türkiye’de yaşanıyor Rusya’da değil.

Sakallı Celal’in “Meşrutiyet’i ilan ettik olmadı. Cumhuriyet’i getirdik, gene olmadı. Bir de ‘ciddiyet’i denesek?” dediği günden yaklaşık 100 yıl geçti. Sakallı Celal bu sözü dönemin Milli Eğitim Bakanı Hamdullah Suphi’ye, istifasını geri çekmesi talebi üzerine söylüyor. Mesele şu ki Bakanlık kendisine son sınıfta ve sondan bir önceki sınıfta okuyan öğrencileri mezun etmesini talep eder. Bunun üzerine Celâl Yalnız; nam-ı diğer Sakallı Celâl Ankara Erkek Lisesi’ndeki görevinden istifa eder.

Gerek özel teşebbüs kurumlarda gerekse devlet kurumlarında ciddiyetsizlik özellikle son yıllarda gözden kaçamayacak kadar arttı. Artık devlet kurumlarında evraklara evrak numarası verilmediği oluyor, birilerinin trafik cezaları silinebiliyor, hapis cezasıyla hüküm giyecek isimler sokaklarda dolaşabiliyor. Gıdadaki tağşişin önünde durulamıyor. Gramajı düşürülen ürünler aynı fiyata satılırken, süt diye satılan şeylerin içinde gerçek süte rastlanmıyor. Ne yazık ki ciddiyet, bir semtin adı bile değil.

Karısını, intihar etmekle tehdit eden bir baba, kocasının intihar etmesine ihtimal vermese de boyun büküp ağlayan bir anne, keşmekeş ve travma ile büyüyen çocuklar… Meseledeki olayı, karakterleri, mağdurları ve mağrurları değiştirdiğimizde ülkede birçok kurumda, ailede, dost-ahbap çevresinde görebileceğimizi fark ederiz.
Ahmet A. KEFENOĞLU