Hadi Bir Şey Yapalım

Kendinizce "başarılı" bulduğunuz insanları gözünüzün önüne getirin ve hayat çizgilerini hatırlayın. Sizce başarılı kabul ettiğiniz insanlar birer "eylem insanı" mıydı yoksa "düşünce insanı" mı?

Rasulullah'ın hayatını düşünüyorum. Peygamber olmadan önce ve sonra hep bir meşgale içinde... Çobanlık yapıyor. Amcasıyla kervanları yönetiyor. Para kazanmayı öğreniyor. "Erdemliler Ekibi"ne katılıyor. Zulümleri engelliyor. İla ahir...

Bize anlatılan bilgilerde, zihnimizdeki "Peygamber" algısının önemli kısmında, ashabıyla oturup saatlerce sohbet eden bir kişilik görüyoruz. Fakat savaşlarla ve yeni toplumun kurgusuyla meşgul olduğu vakitleri gözümüzden kaçırıyoruz. Hissettiğim kadarıyla şunu diyebilirim ki Rasulullah (sav) bir eylem insanıydı. Mescid-i Nebi'nin inşaaında çalıştığı gibi, savaşa girdiğinde de dişinin kırılmasına sebep olacak kadar kılıç kullanıyordu.

Kültürümüzdeki "düşüncelere dalma" huyu ile kıyas ettiğimizde sizce bütün peygamberler, büyük insanlar, arkasında kitleleri sürükleyenler, bir mesele üzerinde aylarca düşünüp hiçbir şey yapmadan günlerini geçiren insanlar mıydı? Yoksa "Yenil, daha iyi yenil!" gibi bir zihin tertibi ile mi yaşıyorlardı?

Düşünür olarak nitelendirdiğimiz insanların hayat hikayelerine dikkat edin. Son asrın en önemli felsefi eserlerinden biri kabul edilen "Tractatus Logico – Philosophicus" askerde iken yazılmaya başlandı. Kitabın yazarı, Wittgenstein isimli "filozof", hayatının bir döneminde mühendislik de yapmış, yeni makine türleri keşfetmişti.

Yeme - içmeden, yatış - kalkış düzenine, akraba - arkadaşlık ilişkilerimizden, meslek icrasına kadar hayatımızdaki her unsuru "eylem odaklı" hale getirmeyi seçmeliyiz. Çünkü her an ölebiliriz. Her an bir yakınımızı kaybedebiliriz. Ölümden daha sağlam hayatta tutucu bir motivasyon tanımıyorum.

Ahmet A. KEFENOĞLU 15.04.2019 (Proje 99)