Konuşma Bağımlılığı

İhtiyaçlarımı en aza indirgeyip tekrar düşündüğümde, iletişim kurmanın en zayıf, en verimsiz yöntemlerini vazgeçmemecesine kullandığımızı fark ediyorum. Keşke kendi dilini de sadece derdini anlatacak kadar bilseydin.

Sokakta, iş yerinde, kafede, otobüs ve dolmuşta bir diğerini yakalama fırsatını yakalamış olduğunu düşünen insanoğlu ağzından savurduğu seslerin anlamlı olduğunu düşünerek kendince kendini ifade etmenin keyfine varıyordu. Elbette canım kardeşim senin derdin benim derdimden daha zorlu ve elbette sen benden daha fazla "şey" biliyorsun.

Onunla konuş, onun zihninde yer et ki yeri, zamanı geldiğinde seni hatırlasın. Bir iddiada bulun, o işi çok iyi yaptığını söyle. Onu etkile. Kitapları da sen okudun, filmleri de sen izledin. Gezilebilecek bütün şehirleri gezdin. Tanışılması gereken bütün isimlerle fotoğrafların var. O kadar konuşuyorsun ki küçük bir hakikat parçası bir fırsatını bulup o dopdolu kafana giremiyor.

Reenkarnasyona mı inanıyorsun? İnançsız mısın? Peki. Eğer öldükten sonra ikinci bir hayat yaşayacağını, adn ya da firdevse inandığını söylüyorsan problem var.

Sınavımın nasıl geçtiğini, paramı nasıl yönettiğimi, işlerimin nasıl gittiğini sor ve ben de cevap vereyim ki yanlışlarımı söyle ve mutlu ol. Sence yanlış yapıyorumdur muhakkak. Ölçün semirmek, hayat çerçeveni kimseye muhtaç olmadan genişletmek ama onlar olmadan kime "varlığınla" övüneceksin.

Konuşma bağımlılığın seni almaz yapar. Az konuşmalısın.

Ahmet A. KEFENOĞLU 24.12.2019 (Proje 99)