JC de Bunu Biliyor

J.C. sakin, çok sakin bir adam aslında. Oynadığı şey rol mü, yoksa kendi hayatını, kendi hayatına mı oynuyor, seyrederken bütün hatlar birbirine karışıyor. Bütün malvarlığını bir işportacıların kullandığı türden dört tekerli el arabasıyla taşıyor. Bir dürbünü var, onunla etrafından akıp giden hayatı ara sıra dikizliyor.

JC Şehrin unutulmuş çöplüğü gibi duran bir mahalde günlük muhtelif rızkını ararken atletik görünümlü, üst tarafı çıplak, göğsünde yarım kıyafet gibi duran bir dövmesi olan adam parmak işaretiyle “gel gel” yaparak onu yanına çağırıyor. JC kesinlikle bilerek, sanki etrafta başka birisi varmış gibi, “ben mi?” jestiyle karşılık verip sonra fazla uzatmadan “gel” mesajını anladığını göstererek adamın yanına gidiyor. Adam ondan elinde çok güzel çizilmiş bir resmi olan bir kız çocuğunu görüp görmediğini soruyor. Resimdeki kız, bir müddet önce JC’nin yakınından etrafa kayıtsızca yürüyüp giden kız çocuğunun ta kendisi. JC öyle hemen gördüm demiyor. Hatta kızın nerede olduğunun sorulmasından çok gördüğü resmin güzel çizilmiş olmasına odaklanıyor. Ve kızın gittiği tarafı tarif etmenin şartını jest mimik diliyle söylüyor. “Benim de aynı bu kızın resmi gibi resmimi çiz.” Adam kabul ediyor ve JC’nin tıpkı aynı suretini çizerek kağıdı ona veriyor. JC de kızın gittiği yeri adama gösteriyor. Adam konuşuyor ama JC konuşmuyor. Kendini konuşmadan gülümseyerek, ufak el kol hareketleriyle ifade ediyor. Adam modern olduğu düşünülen akışın içinde bir parçacıktan, engin bir elektron bulut-okyanusunun bir parçası olmaktan fazlası değilken JC, el arabası ve tam özgür duruş ve var oluşuyla başka bir alem. JC, kendisi bir matris.

İnsanlar yanılıyor. Hepimiz yanılıyoruz. Gördüğümüz güç, iktidar, dil imkanlarının belli ellerde toplandığı düşünülen “varlık boyutu” bir elektron okyanusunun içinde sadece bir katmandan ibaret. İç içe başka dünyalar da var.

Bağımsız ve kendi etrafına bütün diğer matrisleri kuşatarak hayra çalışacak bir içkavim-içmatris mümkün. JC de bunu biliyor.
Efruğ Kimki YANARDAĞ